1995.  Namiddag by die saadaanleg waar ek werk.  Tipiese Hoëveldweer daardie tyd.  Deur die dag snikwarm en dan laatmiddag begin die Cumuluswolke met mening opsteek.  Uiteindelik bars die storm dan los en dit voel letterlik asof die aarde gaan vergaan.  Dan skielik hou dit op, die son breek deur, alles is vars en dis asof dit slegs 'n droom was:

 

       DONDERSTORM OP DIE HOëVELD

 

Onopmerksaam in die laatmiddaggewemel

die rysige wit cumuluswolke

afgeëts teen die Suiderhemel.

Die dreigende invalsleër

van bolwangrondstapels

begin die lugruim te annekseer.

Bedompigheid word deel

van die atmosferiese druk en

'n luggie begin luiweg te speel.

 

Skielik - duisternis daal

as 'n laaste massiewe wolk

voor die son inmaal.

Dit is of alles versteen,

momenteel in groot bewustheid

van die naderende reën.

Van nêrens kom die stormwind

en jaag driftig voor hom uit

alle losgoed wat hy kan vind.

 

Die stormvoël het ongemerk geland,

geruisloos sonder klank,

net sy eerste voetspore is sigbaar in die sand.

Vir oulaas nog maneuvreer

wolkslierte bo in die lug en dan

word groot druppels na benede getorpedoeer.

Boontoe en ondertoe word een

as die grys gordyn als toemaak

en dit ritmies begin te reën