Na aanleiding van die gelykenis van die Fariseër en die tollenaar.  Altyd as ek die verhaal gehoor het, het ek amper instinktief myself met die tollenaar geidentifiseer.  Na alles, ek sien myself definitief nie soos die Farisieër nie, selfversekerd en arrogant.  Ek is mos nederig en ek ken my plek. Nê?  Ek het weer so 'n bietjie daaroor nagedink en tot 'n groot ontnugtering gekom:

​

                      SELFREGVERDIGING

 

Hoe vermetel is selfregverdiging,

ek voel afsku vir die hoë dunk

uitgespreek deur die selfvoldane Eie Ek.

Haas ondenkbaar maar ongelukkig waar

daar is baie kerkmense wat so klink.

 

Ek hoor die geveinsde Fariseërsgebed

en ek maak myself gerieflik glo

dit is nie hoe ek ooit aan my naaste dink.

Inteendeel, ek kan eerder nederig identifiseer

met die arme tollenaar, geboë en ingetoë.

 

Hoe maklik om subjektief be-oordeel

jouself as 'n verdrukte en verontregte sondaar

te beskou wat met selfsugtige verwagting

God se bystand moet ontvang.

Maar ...... is jou eie beoordeling rêrig waar?